---

NOT REPORTABLE

IN DIE NOORD GAUTENG HOE HOF (REPUBLIEK VAN SUID-AFRIKA)

Saaknommer: 15473/10

Datum aangehoor: 2010-08-17

Datum van uitspraak:2010-09-22

In die saak tussen:

IVORY PARK TRADING 77 (EDMS) BPK.............................................EISER

…............................................................................................................. (RESPONDENT)

en

JOHANNES JACOBUS VAN DEVENTER...........................................1^STE VERWEERDER

CHRISTOFFEL WESSEL JACOBUS

VAN DEVENTER …....................................................................................2^DE VERWEERDER

…................................................................................................................... (EKSIPIENT)

UITSPRAAK

Hiemstra WR

[1] Hierdie is 'n eksepsie wat die Tweede Verweerder teen die Eiser se beson-derhede van vordering aangeteken het op grand daarvan dat dit geen skuldoorsaak openbaar nie. Gerieflikheidshalwe sal na die partye verwys word soos in die hoofaksie. Die Eerste Verweerder het 'n verweerskrif geliasseer en is nie 'n party tot hierdie verrigtinge nie.

[2] In die hoofaksie vorder die Eiser 'n verklarende bevel dat 'n geldige koopkon-trak tot stand gekom het tussen die Eiser en die Eerste Verweerder by die ui-toefening van 'n opsie wat die Eerste Verweerder aan die Eiser verleen het om 'n eiendom te koop, tesame met verwante regshulp wat daarop ingestel is om transport van die eiendom in sy naam te bewerkstellig.

[3] Die Eiser het die betrokke eiendom ingevolge die testament van sy ouers geerf. Die testamentere bepaling is in die titeltakte van die eiendom geTkor-poreer. Kousule B3 van die titelakte lui as volg:

"Indien ons gesegde seun (die Eerste Verweerder), na afsterwe van die langslewende van ons sou besluit om ons voormelde plaaseiendom te ver-koop, sal ons seun CHRISTOFFEL WESSEL JOHANNES VAN DEVENTER fdie Tweede Verweerder) die eerste opsie gegee word om die gemelde eiendom te koop teen die Landbankwaardasie soos vasgestel ten tye van so-danige verkoping. Die opsie moet skriftelik, binne 'n periode van 60 (sestig) dae nadat sodanige opsie gegee is, uitgeoefen word."

[A] Die Tweede Verweerder voer aan dat die besonderhede van vordering nie 'n eisoorsaak openbaar nie omdat daar nie feite of 'n regskonklusie gepleit word waarop bevind kan word dat daar 'n geldige en afdwingbare opsie deur die Eerste Verweeerder aan die Tweede Verweerder gegee is, soos vereis deur die titelakte nie. By gebrek aan 'n bewering dat hy sodanige opsie verleen het, openbaar hy nie 'n eisoorsaak nie.

[5] Mnr van den Heever het namens die Eiser aangevoer dat die regsfiguur wat ter srpake is, in weerwil van die bewoording, nie 'n opsie is nie, maar wel 'n voorkoopsreg. Hierdie selfde klousule het voor die Hoogste Hot van Appel gedien in 'n ander saak tussen die twee Verweerders.¹ Nugent AR, het die klousule aangehaal en en tussen hakies verklaar: "Although expressed as an option the condition more accurately confers a nght of pre-emption."

[6] Hoewel die terme "opsie" en voorkoopsreg soms verwar word, is die verskil eintlik duidelik en die howe het by verskeie geleenthede die onderskeid ver-duidelik. Ogilvie Thompson AR het dit in Owsianick v African Consolidated Theatres (Pty) Ltd² soos volg gestel:

"A right of pre-emption is well-known in our law... and is to be distinguished from an option to purchase. Upon exercise of the latter by the holder of the option, the grantor of the option is obliged to sell. The grantor of a nght of preemption cannot be compelled to sell the subject of the right. Should he, however, decide to do so, he is obliged, before executing his decision to sell, to offer the property to the grantee of the right of pre-emption upon the terms reflected in the contract creating that right." (My beklemtoning)

[7] Na my mening is dit nie werklik van belang vir die doeleindes van hierdie ek-sepsie of ons met 'n opsie of 'n voorkoopsreg te doen het nie. In beide gevalle het die titelakte die Eerste Verweerder verplig om die Tweede Verweerder die geleentheid te gee om die eiendom te koop sodra hy besluit om die eiendiom te verkoop. Of hy horn die geleentheid gee by wyse van 'n opsie, of by wyse van 'n aanbod om te verkoop, maak nie saak nie. Dit is duidelik uit die be-woording van die klousule. In die eerste plek bepaal dit dat aan die Tweede Verweerder 'n opsie gegee moet word. Hy kry die geleentheid nie outomaties nie. Die Eerste Verweerder moet dit aan horn aanbied. Of dit nou 'n opsie of 'n aanbod om te erkoop is, die plig rus op die Eerste Verweerder om aktief die op te tree en dit aanbied aan die Tweede Verweerder. Hierdie konklusie word versterk deur die laaste sin van die klousule wat lui dat "[d]ie opsie moet skriftelik, binne 'n periode van 60 (sestig) dae nadat sodanige opsie gegee is, uitgeoefen word." Nie alleen word die woord "gegee" weer gebruik nie, maar die "gee" van die opsie of voorkoopsreg word die beginpunt van die periode van 60 dae waarbinne die Tweede Verweerdeer die opsie moet uitoefen. As dit nie die geval was nie, sou die 60 dae periode sinneloos wees. Die Eerste Verweerder kan dus nie gewoon voortgaan en die eiendom aan 'n derde verkoop voordat hy die geleentheid aan die Tweede Verweerder gegee het om die eiendom te koop nie. Hy kan dit doen deur 'n opsie te gee of om dit aan die Tweede Verweerder te koop aan te bied.

[8] Daar word nie in die besonderhede van vordering beweer dat so 'n opsie gegee is nie, of dat die eiendom aan die Tweede Verweerder te koop aange-bied is nie. Daar word ook nie beweer dat die Tweede Verweerder versuim het om die opsie uit te oefen nie, of dat hy die aanbod om te koop van die hand gewys het nie. Hierdie is die bewering wat volgens die Tweede Verweerder ontbreek in die besonderhede van vordering.

[9] Wat egter wel beweer word deur die Eiser is dat die Tweede Verweerder be-wus geword het gedurende November 2003 van die Eerste Verweerder se besluit om die eiendom te verkoop, en dat hy ten spyte van sodanige kennis sedert daardie tyd tot op datum van dagvaarding, naamlik 17 Maart 2010, niks gedoen het om sy regte af te dwing nie. Die Eiser beweer dat die Tweede Verweerder deur sy stilswye afstand gedoen het van sy reg.

[10] Die Tweede Verweerder het verskeie remedies tot sy beskikking gehad. Hy kon spesifieke nakoming geeis het of 'n interdik verkry het.³ Indien die verkop-ing aan die Eiser voortgaan, kan hy skadevergoeding eis.

[11] Die Tweede Verweerder kon sy regte afgedwing het toe hy bewus geword het dat die Eerste Verweerder besluit het om die eiendom te verkoop. Hy kon ook van sy regte afstand gedoen het, en dit is wat die Eiser beweer. Die Eiser het 'n brief, gedateer 3 November 2003, van die Tweede Verweerder se prokureur aan die Eerste Verweerder se prokureur aangeheg tot die besonderhede van vordering. In hierdie brief verwys die Tweede Verweerder se prokureur na sy klient se "voorkoopsreg" en dring dan aan dat die Eerste Verweerder per ker-ende pos 'n skriftelike "opsie" aan die Tweede Verweerder stuur om die eiendom teen Landbankwaarde te koop. Dit is duidelik dat die Tweede Verweerder se prokureur die terme "opsie" en "voorkoopsreg" afwisselend gebruik. Hierdie brief dui duidelik aan dat die Tweede Verweerder aandring op sy regte.

[12] 'n Verhoorhof mag bevind dat hierdie brief die bewering van afstanddoening weerle, maar dit moet beslis word in die lig van die getuienis.

[15] Ek bevind derhalwe dat die Eiser se bewering dat die Tweede Verweerder van sy regte afstand gedoen het, voldoende is om 'n eisoorsaak daar te stel.

In die gevolg word die eksepsie van die hand gewys met koste.

Hiemstra AJ

Waarnemende Regter van die Hoe Hof

Datum aangehoor: 2010-08-17

Datum van uitspraak: 2010-09-10

Advokaat vir die Applikant: P. A. van Niekerk SC

Prokureur vir die Applikant: De Beer & Janse van Vuuren Ing.

Advokaat vir die Respondent: B. J. van den Heever SC

Prokureur vir die Respondent: Couzyn Hertzog & Horak

---